Inihibitory
Inhibitory kinaz białkowych to rodzaj inhibitorów enzymów, które mogą blokować działanie jednej lub więcej kinaz białkowych.
Działanie kinaz białkowych polega na dołączeniu grupy fosforanowej do białka w procesie fosforylacji. Proces fosforylacji wpływa na stopień aktywności i funkcji białka.
Podział inhibitorów kinaz białkowy, zależy od aminokwasu w białku, do którego dołączają grupę fosforanową np. treonina , seryna czy tyrozyna.
Kinazy działają głównie na treoninę i serynę, natomiast kinaza tyrozynowa działa wyłącznie na tyrozynę,
Poszczególne kinazy, posiadające podwójną specyficzność działają na treonine , seryne oraz tyrozynę.
Komórki ludzkie posiadają wiele różnych kinaz, które uczestniczą w kontroli metabolizmu , podziału, przeżycia, sygnalizacji komórkowej.
Inhibitory kinaz białkowych odgrywają bardzo ważoną role w chorobach nowotworowych.
Poszczególne inhibitory są wykorzystywane w leczeniu stanów nowotworowych.
Niektóre kinazy białkowe są bardziej aktywne w różnych typach komórek nowotworowych, w związku z tym blokowanie kinaz może pomóc w powstrzymaniu wzrostu komórek nowotworowych.
Poza tym inhibitory blokują rozrost nowych naczyń krwionośnych, zasilających guz nowotworowy.
SZLAKI SYGNAŁOWE
Poniższe szlaki sygnałowe zebrane przez naukowców Firmy AbMole BioScience i ekspertów zewnętrznych przedstawiają przegląd aktualnej kolekcji inhibitorów kinaz dostarczanych przez Firmę AbMole BioScience:
PI3K/Akt/mTOR
Szlaki sygnałowe PI3K/Akt/mTOR mają kluczowe znaczenie dla wielu aspektów wzrostu i przeżycia komórek, zarówno w warunkach fizjologicznych, jak i patologicznych.
- PI3K
- mTOR
- Akt
- GSK-3
- PDK1
- S6 Kinase
- AMPK
- DNA-PK
- PIKfyve
- MELK
- PTEN
Angiogeneza
Angiogeneza jest normalnym i istotnym procesem wzrostu i rozwoju, a także gojenia się ran i tworzenia tkanki ziarninowej. Jest to jednak również podstawowy krok w przejściu nowotworów ze stanu łagodnego do złośliwego, co prowadzi do stosowania inhibitorów angiogenezy w leczeniu raka.
Angiogeneza stanowi doskonały cel terapeutyczny w leczeniu chorób układu krążenia.
Jest to silny, fizjologiczny proces, który leży u podstaw naturalnego sposobu, w jaki nasze ciała reagują na zmniejszenie dopływu krwi do ważnych narządów, a mianowicie wytwarzanie nowych naczyń pobocznych w celu przezwyciężenia skutków niedokrwienia.
- FLT3
- Src-bcr-Abl
- Syk
- HIF
- BTK
- FAK
JAK/STAT
Szlak sygnalizacyjny JAK-STAT przekazuje informacje z sygnałów chemicznych na zewnątrz komórki, przez błonę komórkową, do promotorów genów na DNA w jądrze komórkowym, co powoduje transkrypcję DNA i aktywność w komórce.
- JAK
- Pim
- STAT
Cytoszkielet
Cytoszkielet to nitkowata sieć F-aktyny, mikrotubul i filamentów pośrednich (IF) składająca się z jednej z trzech chemicznie odrębnych podjednostek, aktyny, tubuliny lub jednej z kilku klas białek IF.
Cytoszkielet nie tylko pomaga komórkom utrzymać ich kształt i wewnętrzną organizację, ale także zapewnia mechaniczne wsparcie, które umożliwia komórkom wykonywanie podstawowych funkcji, takich jak podział i ruch.
- HSP
- Kinesin
- Myosin
- Actin-Related Protein
- Dynamin
- Microtubule
- Integrin
TGF-beta/Smad
Nadrodzina TGF-β obejmuje TGF-β, białka morfogenetyczne kości (BMP), aktywiny i pokrewne białka. Białka te zostały zidentyfikowane głównie ze względu na ich rolę w rozwoju; regulują one tworzenie planu ciała i różnicowanie tkanek poprzez ich wpływ na proliferację, różnicowanie i migrację komórek.
- TGF-beta/Smad
- PKC
- TGF-β Receptor
Uszkodzenie DNA
Uszkodzenie DNA to zmiana w strukturze chemicznej DNA, taka jak pęknięcie nici DNA, brak zasady w szkielecie DNA lub chemicznie zmieniona zasada, taka jak 8-OHdG.
Uszkodzenia DNA, które występują naturalnie, mogą wynikać z procesów metabolicznych lub hydrolitycznych.
Metabolizm uwalnia związki, które uszkadzają DNA, w tym między innymi reaktywne formy tlenu, reaktywne formy azotu, reaktywne formy karbonylowe, produkty peroksydacji lipidów i środki alkilujące, podczas gdy hydroliza rozszczepia wiązania chemiczne w DNA.
Odpowiedź na uszkodzenie DNA (DDR) to seria zdarzeń regulacyjnych, w tym uszkodzenie DNA, zatrzymanie cyklu komórkowego, regulacja replikacji DNA oraz naprawa lub ominięcie uszkodzeń DNA w celu zapewnienia utrzymania stabilności genomu i żywotności komórek.
Niestabilność genomu powstaje, gdy komórki rozpoczynają mitozę, gdy chromosomy są tylko częściowo replikowane lub są uszkodzone przez dwuniciowe pęknięcie DNA (DSB).
Aby zapobiec wejściu komórek z uszkodzonym DNA do mitozy, ATR hamuje aktywację cykliny B/Cdk1 poprzez stymulację kinazy hamującej Cdk1 Wee1 i hamowanie Cdc25C przez Chk1,
poza tym ATM i ATR również inicjują naprawę DNA poprzez fosforylację kilku innych substratów.
- HDAC
- PARP
- ATM/ATR
- DNA/RNA Synthesis
- DNA Alkylator/Crosslinker
- Topoisomerase
- Nucleoside Antimetabolite/Analog
- CRISPR/Cas9
- Sirtuin
- MTH1
- Telomerase
- RAD51
Komórki macierzyste & Wnt
Komórki macierzyste to niezróżnicowane komórki biologiczne, które mogą różnicować się w wyspecjalizowane komórki i mogą dzielić się (poprzez mitozę) w celu wytworzenia większej liczby komórek macierzystych.
Szlaki sygnałowe Wnt to grupa szlaków transdukcji sygnału zbudowanych z białek, które przekazują sygnały z zewnątrz komórki poprzez receptory na powierzchni komórki do jej wnętrza.
W szczególności wykazano eksperymentalnie, że szlaki JAK/STAT, Hedgehog, Wnt, Notch, Smad, PI3K/fosfataza i homolog tensyny oraz szlak sygnałowy NK-κB pośredniczą w różnych właściwościach komórek macierzystych, takich jak samoodnowa, decyzje o losie komórek, przeżycie, proliferacja i różnicowanie. Uważa się, że nowotworowe komórki macierzyste (CSC) są odpowiedzialne za inicjację, wzrost i nawrót nowotworu.
Opracowano wiele środków ukierunkowanych na CSC poprzez tłumienie ekspresji czynników utrzymujących pluripotencję Nanog, Oct-4, Sox-2 i c-Myc oraz transkrypcji GLI.
Indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste (iPSC) mają zdolność do różnicowania się w różne typy komórek i są samoodnawialne, a naukowcy mogą eksperymentować z nieograniczoną liczbą pluripotencjalnych komórek, aby udoskonalić proces ukierunkowanego różnicowania, przeszczepiania i nie tylko, w celu spersonalizowanej medycyny.
- Wnt/beta-catenin
- Smo
- Hippo (MST)
- Casein Kinase
- YAP
- TNIK
- Hedgehog
- Gli
- Porcupine
- PKA
GPCR & Białka G
GPCR to duża rodzina receptorów białkowych, które wyczuwają cząsteczki na zewnątrz komórki i aktywują wewnętrzne szlaki transdukcji sygnału, a ostatecznie odpowiedzi komórkowe. Białka G, znane również jako białka wiążące nukleotydy guaninowe, to rodzina białek zaangażowanych w przekazywanie sygnałów z różnych bodźców na zewnątrz komórki do jej wnętrza.
- Cannabinoid
- GLP Receptor
- GCR
- Melatonin Receptor
- CRFR
- Vasopressin Receptor
- CXCR
- Apelin Receptor
- Ras
- GPCR19/TGR5
- S1P Receptor
- Adrenergic Receptor
- FPR
- Prostaglandin Receptor
- MRGPR
- Leukotriene Receptor
- OX Receptor
- Glucagon Receptor
- RXFP
- Calcium-sensing Receptor
- Opioid Receptor
- Bradykinin Receptor
- Oxytocin Receptor
- LPL Receptor
- PAR
- Guanylate Cyclase
- Adenosine Receptor
- Adenylate Cyclase
- Dopamine Receptor
- Somatostatin Receptor
- Endothelin Receptor
- Ghrelin Receptor/GHSR
- Cholecystokinin Receptor
- Melanocortin Receptor
- Neurokinin Receptor
- TSH Receptor
- Bombesin Receptor
- Neuropeptide Receptor
- TAAR
- CCR
- LHRH/GnRH
- Angiotensin Receptor
- CGRP Receptor
- Platelet-activating Factor Receptor
Hormony
Endokrynologia to dziedzina biologii i medycyny zajmująca się układem hormonalnym, jego chorobami i specyficznymi wydzielinami zwanymi hormonami, a także integracją zdarzeń rozwojowych proliferacji, wzrostu i różnicowania (w tym histogenezy i organogenezy), a także psychologicznymi lub behawioralnymi czynnościami metabolizmu, wzrostu i rozwoju, funkcji tkanek, snu, trawienia, oddychania, wydalania, nastroju, stresu, laktacji, ruchu, rozmnażania i percepcji zmysłowej, powodowanymi przez hormony.
Choroby endokrynologiczne to zaburzenia układu hormonalnego. Zaburzenia endokrynologiczne są często dość złożone, obejmując mieszany obraz hipersekrecji i hipersekrecji ze względu na mechanizmy sprzężenia zwrotnego zaangażowane w układ hormonalny. Na przykład większość postaci nadczynności tarczycy wiąże się z nadmiarem hormonu tarczycy i niskim poziomem hormonu stymulującego tarczycę. Cukrzyca, najczęstsza choroba endokrynologiczna, jest czynnikiem predysponującym do infekcji.
- GPR/FFAR
- Estrogen Receptor
- Androgen Receptor
- Progesterone Receptor
- Thyroid Hormone Receptor
Mikrobiologia
Mikrobiologia to nauka o mikroskopijnych organizmach, zarówno jednokomórkowych (pojedyncza komórka), wielokomórkowych (kolonia komórek), jak i bezkomórkowych (brak komórek). Mikrobiologia obejmuje wiele subdyscyplin, w tym wirusologię, mikologię, parazytologię i bakteriologię.
Mikrobiolodzy tradycyjnie polegali na hodowli, barwieniu i mikroskopii. Jednak mniej niż 1% mikroorganizmów obecnych w powszechnych środowiskach można hodować w izolacji przy użyciu obecnych środków. Mikrobiolodzy często polegają na ekstrakcji lub wykrywaniu kwasów nukleinowych, sekwencji DNA lub RNA.
- Integrase
- Parasite
- Antifungal
- Antibiotic
- HIV Protease
- Reverse Transcriptase
- Anti-infection
- RSV
PROTACs
PROTAC lub Proteolysis Targeting Chimeric Molecules to heterobifunkcyjne nanomolekuły, które teoretycznie celują w dowolne białko w celu ubikwitynacji i degradacji.
Cząsteczki PROTAC charakteryzują się dobrą dystrybucją w tkankach i zdolnością do celowania w białka wewnątrzkomórkowe, dzięki czemu mogą być bezpośrednio stosowane do komórek lub wstrzykiwane zwierzętom bez użycia wektorów.
- PROTAC
- Ligand for E3 Ligase
- E3 Ligase Ligand-Linker Conjugates
- PROTAC Linker
- Ligands for Target Protein for PROTAC
- Molecular Glues
Białkowe Kinazy Tyrozynowe
Białkowe kinazy tyrozynowe odgrywają ważną rolę w szlakach transdukcji sygnału w regulacji wielu funkcji komórkowych. W komórkach obecne są dwie klasy PTK: przezbłonowe receptorowe PTK i niereceptorowe PTK. Rodzina RTK obejmuje receptory dla insuliny i wielu czynników wzrostu, takich jak EGF, FGF, PDGF, VEGF i NGF. RTK są glikoproteinami przezbłonowymi, które są aktywowane przez wiązanie ich ligandów i przenoszą sygnał zewnątrzkomórkowy do cytoplazmy poprzez fosforylację reszt tyrozynowych na samych receptorach (autofosforylacja) i na dalszych białkach sygnalizacyjnych. RTK aktywują liczne szlaki sygnałowe w komórkach, prowadząc do ich proliferacji, różnicowania, migracji lub zmian metabolicznych.
Ponadto niereceptorowe kinazy tyrozynowe (NRTK), w tym między innymi Src, JAK i Abl, są integralnymi składnikami kaskad sygnałowych wyzwalanych przez RTK i inne receptory na powierzchni komórki, takie jak GPCR i receptory układu odpornościowego.
NRTK są krytycznymi składnikami w regulacji układu odpornościowego.
- VEGFR/PDGFR
- EGFR/HER2
- c-Met
- IGF-1R
- Insulin Receptor
- c-Kit
- FGFR
- CSF-1R (c-Fms)
- ALK
- Itk
- RET
- DYRK
- TAM Receptor
- Ephrin Receptor
- Discoidin Domain Receptor
- Trk
- ROS Kinase
Apoptoza
Apoptoza to proces zaprogramowanej śmierci komórki (PCD), który może wystąpić w organizmach wielokomórkowych. Apoptoza występuje również jako mechanizm obronny, taki jak reakcje immunologiczne lub gdy komórki są uszkodzone przez chorobę lub szkodliwe czynniki.
Zmiany te obejmują pękanie, kurczenie się komórek, fragmentację jądra, kondensację chromatyny i fragmentację chromosomalnego DNA. Apoptoza jest kontrolowana przez wiele genów i obejmuje dwa podstawowe szlaki: szlak zewnątrzpochodny, który przekazuje sygnały śmierci przez receptor śmierci (DR), oraz szlak wewnątrzpochodny lub mitochondrialny.
Zewnątrzpochodny szlak apoptotyczny jest aktywowany przez wiązanie ligandu śmierci z DR, w tym FasL, TNF-α i TRAIL, na błonie plazmatycznej. DR, białko adaptorowe (FADD) i związana z nim cząsteczka sygnalizująca apoptozę (kaspaza-8) tworzą kompleks sygnalizujący indukcję śmierci (DISC), prowadząc w ten sposób do aktywacji kaskady kaspaz efektorowych (kaspaza-3, -6 i -7). Wewnętrzny szlak apoptozy, w którym pośredniczą mitochondria, jest regulowany przez białka z rodziny Bcl-2, w tym białka proapoptotyczne (Bid, Bax, Bak) i antyapoptotyczne (Bcl-2, Bcl-xL).
- Apoptosis
- Bcl-2
- p53
- Cuproptosis
- FKBP (FK506-binding protein)
- TNF Receptor
- RIPK
- Caspase
- DAPK
- PKD
- Mdm2
- Survivin
- Necroptosis
- IAP
- Pyroptosis
- Ferroptosis
MAPK
MAPK to kinazy białkowe, które są specyficzne dla aminokwasów: seryny, treoniny i tyrozyny. Rodziny MAPK odgrywają ważną rolę w złożonych programach komórkowych, takich jak proliferacja, różnicowanie, rozwój, transformacja i apoptoza. W komórkach ssaków wyraźnie scharakteryzowano trzy rodziny MAPK: klasyczną MAPK (ERK), C-Jun N-końcową kinazę/kinazę białkową aktywowaną stresem (JNK/SAPK) i kinazę p38. Każda kaskada związana z MAPK składa się z nie mniej niż trzech enzymów, które są aktywowane szeregowo: kinazy MAPK (MAPKK), kinazy MAPK (MAPKK) i kinazy MAP (MAPK). Szlaki MAPK są aktywowane przez różne bodźce zewnątrzkomórkowe i wewnątrzkomórkowe, w tym peptydowe czynniki wzrostu, cytokiny, hormony i różne stresory komórkowe. W szlaku sygnałowym ERK, ERK1/2 jest aktywowany przez MEK1/2, który jest aktywowany przez Raf. Raf jest aktywowany przez GTPazę Ras, której aktywacja jest indukowana przez RTK, takie jak receptor naskórkowego czynnika wzrostu.
Szlaki sygnałowe JNK i p38 MAPK są aktywowane przez różne rodzaje stresu komórkowego.
Szlak JNK składa się z JNK, MAP2K, takich jak MKK4 (SEK1) lub MKK7, oraz MAP3K, takich jak ASK1, TAK1, MEKK1 lub MLK3. W szlaku p38, p38 jest aktywowany przez MKK3 lub MKK6, a te MAP2K są aktywowane przez te same MAP3K, które funkcjonują w szlaku JNK.
- MEK
- p38 MAPK
- ERK
- MAPKAPK2/MAP3K/MAP4K
- Raf
- MNK
- KLF
- JNK
Cykl Komórkowy
Cykl komórkowy obejmuje wiele procesów niezbędnych do udanej samoreplikacji i składa się z faz syntezy DNA (S) i mitozy (M) oddzielonych fazami przerwy w kolejności G1-S-G2-M. Faza S i faza M są zwykle oddzielone fazami przerwy zwanymi G1 i G2, gdy postęp cyklu komórkowego może być regulowany przez różne sygnały wewnątrzkomórkowe i zewnątrzkomórkowe. Aby przejść z jednej fazy cyklu życiowego do następnej, komórka musi przejść przez liczne punkty kontrolne. W każdym punkcie kontrolnym wyspecjalizowane białka określają, czy istnieją niezbędne warunki. Progresja przez fazę G1 jest kontrolowana przez białka pRB, a fosforylacja białek pRB przez CDK uwalnia czynniki E2F, promując przejście do fazy S. Przejście G2/M, które zobowiązuje komórki do podziału, jest domyślną konsekwencją inicjacji cyklu komórkowego w przejściu G1/S, wiele białek, takich jak Wee1, PLK1 i cdc25, jest zaangażowanych w regulację tego procesu. Najlepiej poznanymi punktami kontrolnymi są te aktywowane przez uszkodzenia DNA i problemy z replikacją DNA. W komórkach nowotworowych stwierdzono, że regulatory cyklu komórkowego, jak również inne elementy szlaku DDR, chronią komórki nowotworowe przed różnymi stresami i promują progresję nowotworu. Dlatego też białka cyklu komórkowego, które bezpośrednio regulują progresję cyklu komórkowego (takie jak CDK), a także kinazy punktów kontrolnych, kinazy Aurora i PLK, są obiecującymi celami w terapii nowotworów.- Aurora Kinase
- CDK
- Checkpoint
- PLK
- ROCK
- Eukaryotic Initiation Factor
- E2F (Early 2 Factor)
- LIM Kinase
- Antifolate
- SRPK
- Senolytics
- Mps1/TTK
- ClpP
- IRE1
- TOPK/PBK
- p97
- APC
- PAK
- c-Myc
- Wee1
- PERK
- EZH2
- TIGIT
- PPAR
Immunologia // Stan zapalny
- PD-1/PD-L1
- IL Receptor/Related
- Immunology/Inflammation
- IRAK
- Complement System
- ROS
- SOD
- CD20
- STING
- PSMA
- Galectin
- Interferon-α/β/γ
- Heme oxygenase
- Thrombopoietin/Thrombin
- NFAT
- Salt-inducible Kinase
- NO Synthase
- NLR
- Cyclic GMP-AMP Synthase
- Macrophage Migration Inhibitory Factor
- TLR
- COX
- Aryl hydrocarbon Receptor
- PGE synthase
- SPHK
Epigenetyka
Epigenetyka to głównie badanie dziedzicznych zmian, które nie są spowodowane zmianami w sekwencji DNA; w mniejszym stopniu epigenetyka opisuje również badanie stabilnych, długoterminowych zmian w potencjale transkrypcyjnym komórki, które niekoniecznie są dziedziczne. Epigenetyka obejmuje każdy proces, który zmienia aktywność genu bez zmiany sekwencji DNA i prowadzi do modyfikacji, które mogą być przekazywane do komórek potomnych. Zidentyfikowano wiele rodzajów procesów epigenetycznych – obejmują one metylację DNA, zmiany w strukturze białek histonowych i regulację genów przez małe niekodujące mikroRNA. W metylacji DNA pośredniczy głównie transferaza DNA-metylowa (DNMT), istnieją dwa znane typy DNMT, a mianowicie DNMT1, który zachowuje istniejący wzór metylacji po replikacji komórki, oraz DNMT3A/B, tak zwane DNMT „de novo”, które metylują wcześniej niezmetylowany DNA. Modyfikacje histonów obejmują głównie acetylację, metylację, fosforylację i ubikwitynację. W acetylacji histonów mogą pośredniczyć acetylotransferazy histonowe (HAT) i deacetylotransferazy histonowe (HDAC), podczas gdy demetylacja histonów jest przeprowadzana przez dwie klasy demetylaz histonowych: białka z rodziny demetylaz specyficznych dla lizyny (LSD) (LSD1 i LSD2) oraz demetylazę histonową zawierającą domenę JmjC (JHDM). Inhibitory epigenetyczne mogą również działać samodzielnie lub w połączeniu z innymi środkami terapeutycznymi.- Epigenetic Reader Domain
- PRC2/EED
- Histone demethylase
- PRMTs
- MicroRNA (miRNA)
- DNA Methyltransferase
- Histone Methyltransferase
- Methionine Adenosyltransferase
- Histone Acetyltransferase
- HMGB1
- METTL3
- PAD
Sygnalizacja neuronalna
Sygnalizacja neuronalna jest zaangażowana w regulację mechaniki ośrodkowego układu nerwowego, takiej jak jego struktura, funkcja, genetyka i fizjologia, a także w to, jak można ją zastosować do zrozumienia chorób układu nerwowego. Każdy system przetwarzania informacji w OUN składa się z neuronów i gleju, a neurony rozwinęły unikalne zdolności do sygnalizacji wewnątrzkomórkowej (komunikacja wewnątrz komórki) i sygnalizacji międzykomórkowej (komunikacja między komórkami).- 5-HT Receptor
- NMDA
- GluR
- Amyloid
- Gamma-secretase/Beta-secretase
- AChR/AChE
- Serotonin Transporter
- AAK1
- Histamine Receptor
- Transthyretin (TTR)
- Notch
- Glucosylceramide Synthase
- P2 Receptor
- Sigma Receptor
- CaMK
- Imidazoline Receptor
- GABA Receptor
- Neurotensin Receptor
- BACE
- Tau Protein
- Dopamine Transporter
- α-synuclein
NF-κB
NF-κB to kompleks białkowy, który kontroluje transkrypcję DNA. NF-κB występuje w prawie wszystkich typach komórek zwierzęcych i jest zaangażowany w odpowiedzi komórkowe na bodźce takie jak stres, cytokiny, wolne rodniki, promieniowanie ultrafioletowe, utleniony LDL oraz antygeny bakteryjne lub wirusowe. Sieć NF-κB składa się z pięciu monomerów białkowych należących do rodziny (p65/RelA, RelB, cRel, p50 i p52), które tworzą homodimery lub heterodimery, które wiążą DNA w różny sposób i są regulowane przez dwa szlaki: kanoniczny, zależny od modulatora NF-κB (NEMO) i niekanoniczny, niezależny od NEMO.
Aktywacja szlaku NF-κB jest zaangażowana w patogenezę przewlekłych chorób zapalnych, takich jak astma, reumatoidalne zapalenie stawów i nieswoiste zapalenie jelit. Ponadto zmieniona regulacja NF-κB może być zaangażowana w inne choroby, takie jak miażdżyca i choroba Alzheimera oraz różne nowotwory u ludzi.
- NF-κB
- IκB/IKK
- Keap1-Nrf2
- MALT1
Transportery błonowe
Większość cząsteczek dostaje się do komórek lub je opuszcza głównie za pośrednictwem błonowych białek transportowych, które odgrywają ważną rolę w wielu funkcjach komórkowych, w tym w metabolizmie komórkowym, homeostazie jonowej, transdukcji sygnału, wiązaniu z małymi cząsteczkami w przestrzeni pozakomórkowej, procesie rozpoznawania w układzie odpornościowym, transdukcji energii, osmoregulacji oraz procesach fizjologicznych i rozwojowych. Istnieją trzy główne typy białek transportowych: pompy zasilane ATP, białka kanałowe i transportery.
Białka transportowe, takie jak kanały i transportery, odgrywają ważną rolę w utrzymaniu homeostazy wewnątrzkomórkowej, a mutacje w genach tych białek transportowych zostały zidentyfikowane w patogenezie wielu chorób dziedzicznych.
W ośrodkowym układzie nerwowym kanały jonowe zostały powiązane z wieloma chorobami, takimi jak między innymi ataksja, paraliż, padaczka i głuchota, co wskazuje na rolę kanałów jonowych w inicjacji i koordynacji ruchu, percepcji sensorycznej oraz kodowaniu i przetwarzaniu informacji.
- Calcium Channel
- Sodium Channel
- P-glycoprotein
- AQP
- ATPase
- Chloride Channel
- Potassium Channel
- TRP Channel
- GLUT
- CFTR
- Na+/H+ Exchanger (NHE)
- SGLT
- CRM1
- Proton Pump
- Monocarboxylate Transporter (MCT)
- BCRP/ABCG2/MXR/ABCP
- EAAT
- HCN Channel
- GTPase
- Monoamine Transporter
- GlyT
- URAT1
- Piezo Channel
- VDAC
- Ferroportin
Proteazy
Proteaza to każdy enzym, który przeprowadza proteolizę, czyli rozpoczyna katabolizm białek poprzez hydrolizę wiązań peptydowych łączących aminokwasy w łańcuchu polipeptydowym tworzącym białko. Proteazy są wykorzystywane w całym organizmie do różnych procesów metabolicznych.
Proteazy kontrolują wiele różnych procesów fizjologicznych, które mają kluczowe znaczenie dla życia, w tym odpowiedź immunologiczną, cykl komórkowy, śmierć komórki, gojenie się ran, trawienie pokarmu oraz recykling białek i organelli. Na podstawie rodzaju kluczowego aminokwasu w miejscu aktywnym proteazy i mechanizmu rozszczepiania wiązania peptydowego, proteazy można podzielić na sześć grup: proteazy cysteinowe, serynowe, treoninowe, kwasu glutaminowego, asparaginianowe, a także metaloproteazy macierzy.
Proteazy mogą nie tylko aktywować białka, takie jak cytokiny, lub inaktywować je, takie jak liczne białka naprawcze podczas apoptozy, ale także odsłaniać kryptyczne miejsca, takie jak w przypadku β-sekretazy podczas przetwarzania białka prekursorowego amyloidu, zrzucać różne białka transbłonowe, takie jak w przypadku metaloproteaz i proteaz cysteinowych, lub przekształcać agonistów receptorów w antagonistów i odwrotnie, takie jak konwersje chemokin przeprowadzane przez metaloproteazy, peptydazę dipeptydylową IV i niektóre katepsyny. Oprócz domen katalitycznych, duża liczba proteaz zawiera liczne dodatkowe domeny lub moduły, które znacznie zwiększają złożoność ich funkcji.
- Proteasome
- Acetyl-CoA Carboxylase
- Aminopeptidase
- Arginase
- Serine/Threonine Protease
- Farnesyl Transferase
- Dipeptidyl Peptidase
- NEDD8-activating Enzyme
- Pyruvate Kinase
- NADPH Oxidase
- Isocitrate Dehydrogenase (IDH)
- Elastase
- ROR
- Glutathione Peroxidase
- Epoxide Hydrolase
- Deubiquitinase
- Tyrosinase
- Phosphatase
- Glucosidase
- Adenosine Deaminase
- Carbonic Anhydrase
- Glucokinase (GK)
- Calpain
- MMP
- Glutaminase
- HCV Protease
- Adenosyltransferase
- Neprilysin (NEP)
- E1/E2/E3 Enzyme
- FAP
- Cathepsin
- Amylases
- PDI
- Stearoyl-CoA Desaturase
- Enolase
- Transketolase
- Lipoxygenase
Autofagia
Autofagia to wewnątrzkomórkowy system degradacji, który dostarcza składniki cytoplazmatyczne do lizosomu.
Autofagia odgrywa szeroką gamę ról fizjologicznych i patofizjologicznych.
Zidentyfikowano i scharakteryzowano różne selektywne formy autofagii, prowadzące do specyficznej degradacji organelli lub patogenów. Te selektywne szlaki obejmują autofagiczną degradację mitochondriów (mitofagia), peroksysomów (peksofagia), retikulum endoplazmatycznego (retikulofagia lub ER-fagia), rybosomów (rybofagia), agregatów białkowych (agrefagia), kropelki lipidów (lipofagia), organelle odziedziczone przez plemniki po zapłodnieniu (allofagia), granulki wydzielnicze w komórkach trzustki (zymofagia) lub patogeny wewnątrzkomórkowe (ksenofagia).
- Autophagy
- LRRK2
- ULK
Pozostałe
- PKG
- Amino Acid Derivatives
- Cyclophilin
- LRRK2
- RASP
- Liver X Receptor
Oferujemy szeroki zakres inhibitorów do badań naukowych i diagnostycznych następujących firm:
Testy immunologiczne,
w tym testy ELISA, są powszechnie stosowanym narzędziem badawczym wykorzystywanym zarówno w nauce, jak i diagnostyce. Umożliwiają one szybkie i precyzyjne oznaczanie ilościowe lub półilościowe antygenów bądź przeciwciał w analizowanym materiale. W zależności od oznaczanego markera stosuje się stałą powierzchnię, najczęściej 96-dołkową płytkę polistyrenową, opłaszczoną przeciwciałem (do oznaczania antygenów) lub antygenem (do oznaczania przeciwciał).
Test składa się z kilku kluczowych elementów, takich jak opłaszczona płytka, standard, przeciwciała oraz system detekcyjny. Najważniejszą rolę odgrywają przeciwciała, które determinują czułość i swoistość testu. Równie istotny jest system detekcyjny, który może wykorzystywać enzymy z odpowiednim substratem i chromogenem, znaczniki fluorescencyjne, luminescencyjne lub radioaktywne.
Rodzaj zastosowanego systemu detekcyjnego określa wymagania dotyczące czytnika, niezbędnego do analizy sygnału. Ostateczny wynik testu interpretowany jest na podstawie krzywej wzorcowej lub w odniesieniu do wartości granicznej, tzw. punktu „cut-off”.
Testy immunologiczne,
takie jak ELISA, to wszechstronne narzędzie stosowane zarówno w badaniach naukowych, jak i diagnostyce. Umożliwiają one szybkie oraz precyzyjne oznaczanie ilościowe lub półilościowe antygenów i przeciwciał w badanym materiale. W zależności od analizowanego wskaźnika wykorzystuje się stałą powierzchnię, najczęściej w postaci 96-dołkowej płytki polistyrenowej, pokrytej przeciwciałem (przy oznaczaniu antygenów) lub antygenem (przy oznaczaniu przeciwciał).
Każdy test elisa
składa się z kilku podstawowych elementów, takich jak opłaszczona płytka, standard, przeciwciała oraz system detekcyjny. Kluczową rolę odgrywają przeciwciała, które determinują zarówno czułość, jak i swoistość analizy. Równie istotny jest system detekcyjny, który może opierać się na enzymach z odpowiednim substratem i chromogenem, a także na znacznikach fluorescencyjnych, luminescencyjnych lub radioaktywnych.
Dobór systemu detekcyjnego wymaga zastosowania odpowiedniego czytnika do analizy sygnału. Wynik testu określa się na podstawie krzywej wzorcowej lub w odniesieniu do wartości granicznej, zwanej „cut-off”.
Testy immunologiczne,
w tym ELISA, to niezastąpione narzędzie w nauce i diagnostyce, pozwalające z dużą precyzją wykrywać i oznaczać ilościowo lub półilościowo antygeny oraz przeciwciała. Można je porównać do molekularnej układanki – w zależności od tego, co chcemy zbadać, kluczowe elementy testu muszą idealnie do siebie pasować.
Serce testu stanowi 96-dołkowa płytka polistyrenowa, pokryta przeciwciałem (gdy analizujemy obecność antygenu) lub antygenem (gdy poszukujemy przeciwciał). Do niej dołączają precyzyjnie dobrane przeciwciała oraz system detekcyjny, który pełni rolę sygnalizatora – może działać na zasadzie reakcji enzymatycznej z barwnikiem, fluorescencji, luminescencji lub radioaktywności.
Każda z tych metod wymaga odpowiedniego czytnika, który „odszyfruje” uzyskany sygnał i przekształci go w konkretną wartość. Ostateczny wynik interpretowany jest poprzez porównanie z krzywą wzorcową lub w odniesieniu do ustalonego punktu granicznego, czyli tzw. „cut-off”. Dzięki temu testy immunologiczne są jak precyzyjne detektory, które pomagają w diagnozie i badaniach naukowych, ujawniając to, co na pierwszy rzut oka pozostaje niewidoczne.
